Als loopbaancoach begeleid ik mensen die vast lopen in hun werk, op zoek willen naar nieuwe uitdagingen, ongewild uit moeten kijken naar een andere baan als gevolg van bijvoorbeeld een reorganisatie of vanwege ziekte.
Al op de basisschool hebben veel kinderen een beeld van wat ze later willen worden. Aanvankelijk varieert dat van politieman, brandweerman, verpleegster of juf en naarmate de kinderen wat ouder worden verschuift dit naar “iets met computers, net als mijn vader”. Op de middelbare school begint op veertien/vijftienjarige leeftijd de eerste schifting. Door een profielkeuze maak je op jonge leeftijd beslissingen die gaandeweg je loopbaan invloed kunnen hebben. Natuurlijk worden de leerlingen hier goed in begeleid. Maatschappelijke stages, studiekeuzebegeleiding, informatieavonden enzovoort. Maar zeg nou zelf: wie heeft op die leeftijd een goed beeld van wat werken in houdt laat staan wat bepaalde functies inhouden.
Na de profielkeuze volgt de studiekeuze. Een nog groter vat aan keuzes opent zich. Ook hier is het aanbod van begeleiding groot zodat door de bomen nog enigszins het bos kan worden gezien. Parallel aan deze keuzes loopt de ontwikkeling van de jong volwassene waarin zijn of haar wereldbeeld nog moet groeien naast de eigen persoonlijke ontwikkeling.
Dat deze belangrijke keuzes op jonge leeftijd niet altijd leiden tot de juiste match vind ik niet heel verwonderlijk. Je kunt je zelfs afvragen of het erg is. Wanneer je je realiseert dat je studeert en je ontwikkelt vanuit de behoefte te groeien als mens komen “foute” keuzes mijns inziens in een ander perspectief te staan. Het eraan vast hangende kostenplaatje is helaas een mindere bijkomstigheid.
Ook ik heb mijn loopbaanpad bijgesteld. Mijn studiekeuze maakte ik op basis van vrij basale beweegredenen: psychologen hadden we genoeg in de familie, dus dan maar economie. Daar kun je zo lekker veel kanten mee op. Op zich sta ik nog steeds achter die keuze van toen. Het was voor mij een goede route en het heeft me veel opgeleverd. Dat ik uiteindelijk in mijn werk bij een bank het menselijke aspect miste leidde tot de keuze een nieuwe weg in te slaan. Zo heb ik me als mens en als professional verder kunnen ontwikkelen en ik zie dit als een cadeautje.
Ook al ben ik nu heel gelukkig met mijn werk soms droom ik ervan af en toe één dag een heel ander beroep uit te mogen oefenen. Gewoon voor de lol. Hoe zou het zijn om een hele dag als motoragent rond te rijden? Hoe zou het zijn om een radioprogramma te maken? Hoe ziet de werkdag van een gemeenteambtenaar op de afdeling Publiekszaken er uit? Zo kan ik nog wel even doorgaan. Als ik het zo opschrijf klinkt het wel wat simpel en toch denk ik dat je op deze manier veel meer begrip creëert voor elkaars werk. Bij sommige beroepen zal het vanwege bijvoorbeeld privacyredenen lastig zijn om mee te lopen maar er blijven nog genoeg beroepen over waar het wel mogelijk is.
Een paar maanden geleden had ik het onverwachte genoegen een dag in de huid te mogen kruipen van een geluidstechnicus tijdens een theatervoorstelling. Met nul ervaring, kreeg ik het vertrouwen: “dat kun jij wel”. Ik werd daarbij gesteund door een professionele technicus die tijdens de voorstelling het licht verzorgde, naast me zat en een oogje in het zeil hield.
Ik had de ervaring van mijn leven. Ik mocht achter de knoppen zitten, had zicht op een volle zaal, het podium en een bureaulampje verlichtte het mengpaneel. Wat een kick! De eerste tien minuten trilden mijn handen zo dat ik mijn linkerhand nodig had om met rechts nog enige beweging in de schuifknop te krijgen, maar het lukte! Ik geloof dat ik de hele voorstelling in het donker heb zitten stralen en daarbij ook veel plezier had met de professional naast me. Het gegeven vertrouwen gaf mij vleugels. Een droom vervuld.
Natuurlijk heb je professionals nodig om goed werk te verrichten en ik ben alles behalve een professionele geluidsvrouw. Door het vertrouwen te krijgen en terug te kunnen vallen op de professional naast me heb ik een waanzinnige ervaring opgedaan en me gerealiseerd dat je door te doen veel meer kunt dan je in aanvang denkt. Wat zou het fijn zijn als we ons werkleven lang af en toe een dag mochten kruipen in de huid van….